Wakker geschud

Afgelopen nacht werd ik plotseling wakker. Nu overkomt me dat de laatste jaren wel vaker, maar vanochtend wist ik meteen: dit is een aardbeving. Lang duurde het niet, er was behoorlijk wat geluid (een soort gerommel) en de kamer en het bed gingen heen en weer. Ik hoorde ook de kastdeuren e.d. een beetje bibberen en heen en weer gaan, maar het was eigenlijk voorbij voordat ik er bang van kon worden. Ik was wel goed wakker en volgens mijn telefoon was het enkele minuten over vijf. Dat past heel mooi bij het onderstaande plaatje. Dat is van het Japanse "KNMI"; Weathernews heeft op  zijn site ook zulke informatie, maar helaas is die helemaal in Japans zodat er ik geen brood van kan bakken. Als je goed kijkt, zie je dat het epicentrum van de beving hier in Chiba lag, geen wonder dat ik er wakker van werd.

Earthquake Information (Information on seismic intensity at each site)
Issued at 05:08 JST 14 Mar 2013

Occurred at (JST)	Latitude (degree)	Longitude (degree)	Depth	Magnitude	Region Name
05:03 JST 14 Mar 2013	35.6N	140.2E	80 km	4.6	Chiba-ken Hokuseibu

 Nu ik het toch over aardbevingen heb, afgelopen maandag was de aardbeving met de tsunami en de ramp in Fukushima precies twee jaar geleden. Ik heb er de afgelopen weken vaak verhalen over gehoord. Met name op de mensen die toen op de 24ste verdieping waren heeft dat toen veel indruk gemaakt omdat het gebouw wel een minuut lang flink heeft staan zwiepen. Zo was er het verhaal over de scheepsbel in de "hut van captain Jiro of Miyabe-san". Dat is een soort kantine voor de 24ste afdeling, waar je even wat kunt drinken (koffie, thee, iets fris) en vaak ook wat kunt eten (een rijsthapje, een banaan of een stukje koek) en het geheel lijkt op de brug van een schip, met o.a. een roer (op de voorgrond van de foto) en dus ook een scheepsbel (iets linksboven van het midden). Door het zwiepen van het gebouw ging de bel ook flink heen en weer, zo erg dat er een groef van wel een paar centimeter diep in de muur werd geslagen.


Tijdens die aardbeving was Jack Katona ook op de afdeling. Hij was de afgelopen twee weken onze instructeur en staat hier samen met Ewoud in "Captains Jiro's cabin". Jack is eigenlijk al gepensioneerd, maar komt in het drukke seizoen nog helpen met het maken van routeplanningen of om mensen op te leiden. Hij woont in Amerika en komt enkele malen per jaar voor 4 of 6 weken naar Japan. Overmorgen gaat hij weer voor 4 weken naar huis.

Ewoud en ik hebben morgen nog een dag instructie voor de boeg. Voordat we zaterdag rond 12 uur op het vliegtuig stappen, hebben we dan morgenavond nog een "see you soon party" die de japanse collega's voor ons en voor Jack georganiseerd hebben.
See you soon.....

Weer een bijzondere dag

Van de afgelopen drie-en-een-halve week waren er een paar saaie dagen, maar op de meeste viel er van alles te melden. De dag van vandaag hoort zeker bij die laatste categorie. Ewoud en ik hebben de dag afgesloten met eten bij de Sushi-bar; jammer dat ik dat restaurantje niet eerder heb opgemerkt. Het was erg lekker en de kok voerde een ware show op terwijl hij de hapjes voor onze neus bereidde. Aan de sushi bar hebben we nog kort een praatje gemaakt met drie aardige noorse piloten.

Eerder vandaag stond voor mij een bezoek aan een containerschip gepland (Ewoud is vorige week al geweest) van MOL, een van de grootste scheepsbedrijven van de wereld en de grootste klant van WNI. Ik ging met twee jonge japanse mannelijke collega's op stap in een Toyota Prius van WNI; de vrouwelijke collega die ook mee zou gaan was ziek. De trip naar de haven van Tokio duurt in principe maar een kleine drie kwartier, maar op de heenweg kwamen we in de file terecht zodat we er toen een half uur langer over deden. Gelukkig kon ik nog wat indruk maken  op de jongens door een praatje te beginnen over het honkballen (met dank aan Joris). Dat was veilig aangezien de Japanse honkballers "ons" afgelopen zondag hebben verpletterd en de uitslag van de wedstrijd van vanavond  (ook Japan tegen Nederland) was natuurlijk nog niet bekend. Vooral de ene collega is overigens prima op de hoogte van wat er speelt in de nederlandse eredivisie.
Eenmaal bij de containerterminal aangekomen werden we uitgerust met ieder een stuk of drie badges, een veiligheidshelm en een oranje zwaailicht op de auto. En toen met het akelig steile trapje naar boven. Op de foto zie je het aan de zijkant van het schip hangen.
                               
Hoewel het bezoek was afgesproken, had de kapitein eerst geen tijd voor ons. Het schip was vanmorgen aangekomen, er moest geladen en gelost worden en vanavond zou het alweer vertrekken richting China. Dus eerst een praatje gemaakt met de "2nd officer", de stuurman. Hij had vandaag een slechte dag zei hij. Want hij was vanmorgen aangekomen in Tokio met het vliegtuig vanuit Vladivostok ( waar hij woont met zijn vrouw en zijn zoontje) en blijft nu vier maanden op het schip.Hier zie je stuurman naar buiten staren; ik had met hem te doen.

De kapitein bleek gelukkig zeer tevreden met de service van Weathernews, al hadden ze de afgelopen dagen wel erg slecht weer gehad met windkracht 8 en golven van een meter of  7. Op foto staat de kapitein (ook een rus, net als alle andere officieren aan boord) in het midden tussen college Akira-san en mij.

Hieronder een overzicht van de brug van het schip en links aan de wand hangen weerkaarten (analyses) waarvan de meeste fraai ingekleurd waren, zelfs met rode warmte- en blauwe kou-fronten.

               
                                                                       t Tot slot nog een paar foto's om een indruk te geven van de enorme hoeveelheid containers die er op zo'n schip gaan en om even te laten zien hoe goed de helm mij staat.

                                                                             
                                                                      

Shirase en feestje

Afgelopen vrijdag (8 maart) brachten we een bezoek aan de boot de Shoirase. Dat is een voormalige ijsbreker die Weathernews 3 jaar geleden van de Japanse regering voor een symbolisch bedrag heeft overgenomen, puur voor PR-doeleinden; je kunt er niet meer mee varen, hij ligt permanent aangemeerd in een  van de havens van Chiba.Er worden o.a. bijeenkomsten gehouden voor klanten, studenten en scholieren. Vanuit het kantoor kun je hem, bij goed zicht, zien liggen. We (de collega's uit Oklahoma De Zjai en Jennifer, Jack onze instructeur van de  laatste 2 weken en Ewoud en ik) werden naar de haven gereden door Miyabe-san. Hij is (een van) de  oudste directeur(en)  en wordt ook wel Captain Jiro genoemd, maar hij is nooit kapitein geweest.

Captain Jiro zette ons op de foto en liep toen vol trots voor ons op naar de Shirase. Op de boot zelf werden we rondgeleid door een WNI-collage die nu behalve op de Shirase ook in de weerkamer werkt (bij RD-shop voor de kenners onder ons) en vroeger als wetenschapper enkele malen met de Shirase (bestuurd door de Japanse marine) naar Antartica is gevaren. Je ziet hem hier op de foto links vooraan op de brug van het schip.


Onderstaande foto is genomen in de kapiteinshut. Als je goed kijkt zie je op het kastje naast het bureau een een foto staan (met vers bloemetje!) van Hiro Ishibashi, de oprichter en oud-directeur van ons bedrijf die enkele jaren geleden is overleden.  Links op de voorgrond zie je Captain Jiro.


In de geheime commando-ruimte van de Shirase is een tafel met een kaart van de Noordpool en daarop met  Lego-blokjes de route uitgezet die Captain Jiro afgelopen herfst maakte met een boot van Moermansk naar Japan (geloof ik). Hij was nota bene in dezelfde tijd in de buurt van de Noordkaap als Willem en ik met onze reis op de Hurtigruten. Captain Jiro staat achter de tafel voor het scherm.
 
Net toen we buiten op het helikopterdek waren aanbeland vloog er toevallig een helikopter over de haven. Daar wijst/kijkt iedereen naar. Wie goed kijkt, kan heel in de verte de kantoortoren van Weathernews zien.

Er valt nog veel meer over de Shirase te vertellen, maar ik stop ermee. Want vrijdagavond was er dan ook nog de "see you soon" party voor Jennifer en De Zjai. Het plannen van zo'n avondje gebeurt naar westerse maatstaven nogal ad hoc en warrig. Met de briefing van 10 uur wordt gezegd: er is een feestje, maar we weten nog niet waar. En vrijdagmiddag is die lokatie ettelijke  keren veranderd. Na het bezoek aan de Shirase reed Captain Jiro ons terug naar kantoor, maar toen we daar aankwamen bleek dat het zelfde clubje, met nog toegevoegd Ogata-san en Ishi-san, uit eten mocht in het grill-restaurant van de Sapporo-bierbrouwerij. En laat die nou in de haven liggen, pal tegenover de Shirase. Dus maakten we, nu met een taxi, weer rechtsomkeer. Het eten was lekker, het verse bier ook. Daarna met zijn allen weer naar een restaurant tegenover kantoor, waar ook andere collega's van de afdeling welkom waren. Dit laatste was een echt Japans restaurant, wat inhoud dat je je schoenen uit moet doen als je binnenkomt, aan een tafel gaat zitten die eigenlijk in een gat staat en dat je met je clubje in een apart afgesloten kamertje zit. Dan komen en gaan er collega's en wordt er voortdurend eten en drinken naar binnen gebracht. Dit keer hebben we voornamelijk (hete) sake gedronken, ik moet zeggen erg lekker.
Jullie moeten het helaas zonder foto's van het feestje doen, die heb ik tot mijn spijt niet gemaakt.

Laatste weekend

Volgend weekeind vliegen Ewoud en ik alweer terug naar Nederland. Dus deze zaterdag en zondag waren de laatste van ons verblijf in Japan. Ewoud is naar Disneyland geweest, maar daar had ik niet zo'n zin in.Gisteren, zaterdag, ben ik gewoon in Chiba gebleven om even bij te komen. Want of je het gelooft of niet, ik hou hier weinig tijd over. Ik begon gisteren met na mijn ontbijtje een uurtje lezen op mijn balkon in de zon (het was namelijk een stralende lentedag met ruim 20 graden), daarna wat huishoudelijk werk (stofzuigen, wasje doen) en daarna op de fiets een rondje en wat boodschappen doen.Na de middag ben ik naar het vlakbij gelegen parkje gegaan en heb daar ook nog een poosje zitten lezen. De foto's zijn helaas wat overbelicht (te felle zon?), maar geven toch wel een goede indruk van het mooie park. Het is wel jammer dat de natuurlijk nu waarschijnlijk op zijn minst fraai is: het is nog niet groen omdat veel bomen hun blad missen (en alle gazons zijn hier op het moment zo geel als wat) en er bloeit nog bijna niks. Later in de lente, in de zomer en herfst moet het er prachtig uitzien. De karpers in de vijver zien er wel geweldig uit; sommige gaan wat lengte betreft richting de halve meter denk ik.

Aangezien Ewoud een kaartje had voor twee dagen Disneyland, besloot ik om vandaag, zondag, helemaal op mijn eentje naar een tuin in Tokio te gaan. De "Rikugi-en" is al ruim 3 eeuwen oud, bestaat uit 88 landschappen in miniatuur en is beschreven in beroemde wake(32-lettergrepige gedichten). Dit alles volgens de reisgids. Ik stelde me er veel van voor, maar hij viel in vergelijking met het "gewone" stadparkje van gisteren wat tegen. Ik zei al, de tijd van het jaar zit op dit moment absoluut niet mee en ook het weer was minder fraai. Wel warm, maar ook erg veel wind. Tegen de tijd dat ik het eigenlijk wel gezien had, belde Ewoud dat hij weg ging uit Disneypark. We spraken af om elkaar te ontmoeten bij het Ueno-park, wat wonderlijk wel lukte in deze miljoenen-stad Tokio. Rond die tijd kwam er echter ook een koufront door. Het bleef wel droog, de lucht werd helemaal grijs-geel (van het stof?) en het waaide ontzettend. Daarna kon je voelen dat het met de minuut kouder werd. Hieronder een foto van de vijver van het Ueno-park, misschien kun je dat rare lucht herkennen.

Hieronder de foto's van het toch wel prachtige Rikugi-en park.

Van het Uenopark zijn we naar de electronica-wijk Akihabara gelopen en daarna hebben we weer de trein en de metro genomen naar Chiba.

Op kantoor

Foto's van de kantoortorens van Weathernews ( ウェザーニューズ  in mijn beste Japans) zijn al te zien bij eerdere verhalen, maar over hoe het gaat op de werkvloer heb ik nog weinig verteld. Nadat Ewoud en ik onze fiets gestald hebben bij de ingang van de begane grond (dat is hier de 1ste verdieping) gaan we met de lift eerst naar de 19de verdieping waar we onze jassen/tassen kwijt kunnen en waar kleedruimte is. Want als je op de 24ste verdieping werkt (en dat doen wij), moet je een wit overhemd aan met een stropdas (heren) of shawltje (dames). Je mag die 24ste verdieping ook niet binnen gaan zonder je aan te melden met een badge. Het overgrote deel van de verdieping wordt in beslag genomen door werkplekken voor mensen die het OSR werk doen, Optium Schip Routing. Wij zitten meestal achterin, vlak bij het raam en dan hebben we ongeveer dit uitzicht :
ochtend
en avond

De eerste twee weken moesten we ons door een e-training worstelen en kregen iedere dag een poosje een instructie, rondleiding of uitleg van een van onze Japanse collega's. Ze zijn allemaal vriendelijk en behulpzaam en vooral uitermate beleefd. Het valt niet mee om ze te verstaan. Je bent niet gewend aan het accent dat ze aan het Engels geven en ze praten meestal zo zacht dat het meer op fluisteren lijkt. En sommige van hen, houden dan ook nog hun mondkapje op wat het extra lastig maakt voor ons westerlingen. Die gewoonte met mondkapjes komt sowieso raar over op ons: zelfs tijdens een briefing (ook met klanten!) houden ze die dingen op. De foto hieronder geeft je een blik van de 24ste verdieping. Links bij het raam wordt iedere dag tussen 10 en 1030 een briefing gehouden. Voor de opstelling van de werkplekken, moet je je blik naar rechts richten.

De laatste twee weken krijgen we instructie van Jack Katona, een Amerikaan en een oude rot in het vak van routeren. Hij neemt ons stevig onderhanden en we zijn enkele dagen pas tegen zevenen naar huis gegaan. We beginnen om 8 uur en krijgen dan wel ruim de tijd om ergens te gaan lunchen. Af en toe is er een meeting of VideoConferentie. Voor OSR zijn die van maandagmorgen, waarin de gang van zaken van vorige week besproken wordt en wat er voor de komend week allemaal staat te gebeuren, en van donderdagmorgen 08uur met Oklahoma het meest belangrijk. In Oklahoma zien wel dan iedere keer wel 15 tot 20 mensen zitten. Op het moment zijn enkele Japanners in Oklahoma en er is onder de collega's in Japan ook veel animo geloof ik om tezijnertijd naar Soest/Amsterdam te komen. De afgelopen weken waren Jennifer Brown en De Zjai Eskridge uit Oklahoma ook in CG, ofwel het hoofdkantoor, maar zij zijn vermorgen vertrokken. Over hun "see you soon" party de volgende keer meer

Het appartement

Over het appartement waar ik woon heb ik nog niet veel verteld. Het ligt in een rustige woonwijk, dicht bij de baai en niet ver van het kantoor. Het is ongeveer 10 minuten fietsen. Ik woon op de zesde verdieping, de hoogste. Hier op de foto is het onder het hoogste dak dat je vooraan op de hoek ziet.


Als ik de voordeur uitloop zie ik tussen de andere flats door de Skytree-tower van Tokio die Ewoud en ik in het eerste weekend bezocht hebben, en ook de flat van ons kantoor met de 24ste verdieping waar we werken.

Als je goed kijkt zie je in de verte de toren, op de uitvergroting is het beter te zien.

Het flatje zelf bestaat uit een woon- slaapkamer met een schuifwand in het midden, een badkamer met douche, bad en wasmachine en droogtrommel en een kleine keuken met o.a. gaskookplaat, magnetron, mini-oventje en waterkoker. Heel leuk allemaal, die electrische apparaten, maar er is maar " 30A" stroom beschikbaar, zie foto met het briefje voor Lucy-san, en dat betekent dat je niet erg veel tegelijk kunt gebruiken. Bij overbelasting begint er dan een juffrouw te praten en voordat je er erg in hebt waar het overgaat, slaat de stop om en is er helemaal geen stroom meer (zoals mij dus de eerste morgen overkwam).

Het is fijn om als je hier vier weken bent, zo jij eigen plek te hebben; Ewoud heeft namelijk een vergelijkbaar appartement op de derde verdieping. Maar toch heeft het mijne nog wel een nadeel; ten minste als het koud is. En de afgelopen weken was het hier veel kouder dan normaal. Dit appartement heeft namelijk een heel hoog plafond, is waarschijnlijk slecht ge"isoleerd en alleen in de woonkamer is vloerverwarming en airco. Het is volgens mij duidelijk ingericht op de boel zo koel mogelijk te houden, niet om de warmte vast te kunnen houden. In het begin heb ik het daardoor koud gehad, maar dat zal  weinig mensen die hier verblijven overkomen.

Ik heb ook een mooi balkon om de was op te hangen en vanaf het balkon kun je ook net een stukje van de baai van Tokio zien.

De fietsen staan in de stalling met verschillende verdiepingen.


Zo, ik stop ermee en ga naar mijn Japanse bedje dat een stuk kleiner is dan thuis en erg laag bij de grond, maar verder prima ligt.

Een zondag op de fiets in Chiba

Na de mooie en "best wel" inspannende wandeling in en rond Kamakura van zaterdag (2 maart) zouden Ewoud en ik het vandaag wat rustiger aan doen. Om half elf gingen we met de fiets op weg om Chiba te verkennen. We konden ons eigenlijk niet voorstellen dat er in Chiba meer dan een miljoen mensen wonen, maar na vandaag kunnen we dat wel.
We gingen langs de boulevard/het strand van de baai van Tokio in zuidelijke richting en hebben het een en ander aan sporten kunnen bekijken. Hier vlakbij werd op verschillende plaatsen gehonkbald, er waren talrijke joggers, op het strand werd flink gevollybald en er waren ook nog tientallen suffers en zeilers bezig. En dat alles met op de achtergrond de skyline van Chiba, Tokio en heel in de verte als ik het wel heb, ook Yokohama.

Op de achtergrond aan de rechterkant kun je de SkyTreeTower ontdekken; daar zijn we vorige week op geweest.


Op deze uitvergroting zie je net rechts van het midden en op de achtergrond twee blauw-witte kantoortorens. In de linker op de 24ste/bovenste verdieping en op de hoek die hier zichtbaar is, brengen we onze kantoor-dagen door.

Er is hier aan het strand ook een lange betonnen pier die een heel eind de baai insteekt. Op deze foto zie je Ewoud heel in de verte aan komen lopen. Op de pier stonden een aantal vissers en met twee van hen knoopte Ewoud een praatje aan. Ze begonnen meteen te vertellen wat ze ooit voor grote vissen gevangen hadden (en ze lieten het bewijs zien op hun mobieltje). De vangst van vandaag was nog maar klein; aan een touwtje dreven drie zeebaarzen die even werden opgetakeld op geshowed te worden.

Na de belevenissen op de pier fietsten we verder in zuidelijke richting door het park. In het openluchttheater zat slechts een publiek van een man of vijf, maar desondanks stond een jonge zanger vreselijk zijn best te doen achter de microfoon. De botanische of rozen-tuin die ook in het park ligt, is nu nog niet op zijn mooist helaas. Hieronder gaat  Ewoud de fonteinen even wat beter bestuderen. Er komt daar ook stoom uit (grond)leidingen.

We dachten dat we inmiddels redelijk dicht bij het centrum van Chiba waren, maar dat bleek iedere keer  toch nog weer een blok verder weg. Zo hebben we wel heel wat wijken van de stad gezien. En toen we vlak bij het centraal station al fietsend en wel midden in de drukte terecht gekomen waren, hadden we er genoeg van en zijn we omgedraaid. Toch een leuke fietstocht gehad en weer aardige mensen ontmoet. Tot slot nog even een melding van de supermarkt: deze visjes, vacuum verpakt en al dan niet rauw of gekookt, zijn nu in de aanbieding.

Kamakura

Inmiddels zijn Ewoud en ik twee weken weg van huis (op de helft van ons verblijf in Japan) en voor het weekeinde hadden we besloten om op deze vrije zaterdag naar Kamakura te gaan. We wilden niet al te lang reizen en toch iets buiten Tokio zien. Dat valt niet mee aangezien er in deze metropool meer dan 13 miljoen inwoners zijn. Na de reis van Chiba naar Tokio CS, stapten we over op de trein die ons via Yokohama naar Kamakura zou brengen. We stapten in bij de eerste de beste deur waar nog genoeg ruimte was, een boven- en onderafdeling. We vermoedden dat het eerste klas was, maar we zaten wel lekker dus besloten we om te doen alsof onze neus bloedde. We waren nog geen kilometer onderweg toen er een juffrouw langskwam die frisdrank te koop aanbood. Nadat ze aan Ewoud eerst een flesje cola had verkocht (dat dan weer wel) maakte ze ons vriendelijk duidelijk dat we eerste klas zaten en dat we naar de andere afdeling moesten. Dat hebben we dus maar braaf gedaan. Om nog een zitplek te vinden, kwamen we helemaal voor in de trein terecht, waar Ewoud nog mooi heeft kunnen filmen. Overigens hebben we de hele reis (die totaal ruim anderhalf uur in beslag nam) alleen maar bebouwing gezien.

Kamakura ligt aan de kust van de Stille Oceaan en was bijna duizend jaar geleden de eerste hoofdstad van Japan. Het is omsloten door heuvels en het stikt er van de shintoheiligdommen en tempels. We hadden van tevoren een route uitgestippeld vanaf het station eerst richting het noorden langs een grote tempel en dan naar  het westen om vervolgens richting het zuiden bij een fraai uitzichtspunt uit te komen en daarna bij de Grote Boeddha of Daibutsu, een bronzen beeld uit 1252 van 13,5 meter hoog, waarna we dan door konden lopen naar de oceaan. We kwamen het eerst aan bij het Hachiman-guheiligdom. We troffen het dat daar net een traditionele bruiloft aan de gang was. We hebben er een kwartiertje bij staan te kijken, net als vele anderen.

Na de trouwerij gingen we richting de heuvels met onderweg vele tempels, die we lang niet allemaal bezichtigd hebben. In het begin was de weg goed begaanbaar, maar het werd hoe langer hoe lastiger met trappetjes van boomwortels e.d. en hier en daar glibberige en erg steile stukken. Maar het was de moeite waard en we hadden er prachtig weer bij.





Eenmaal bij de oceaan aangekomen hebben we nog wat golven op de foto gezet. Een mooie link met het doel van onze reis. Tot slot nog een paar foto's van straten zoals je ze tijdens de wandeling tegenkomt.