Eerste week in Japan

Een week geleden stapten collega Ewoud en ik op Schiphol in het vliegtuig met eindbestemming Chiba(een voorstad van Tokio), Japan. Na een prima verlopen vlucht kwamen we op het eind van de morgen (zondag 17 februari) aan op Narita Airport waar we werden opgehaald door onze collega van MAN-courner WNI, Joschitake. Hij was vriendelijk en behulpzaam en dat blijken eigenlijk alle Japanners te zijn. Ook op het kantoor van WNI vooral veel aardige mensen waarvan een deel (wij ook ) in uniform loopt: wit overhemd en  stropdas/sjaaltje. Met een fiets van WNI gaan we van ons appartement naar kantoor en scheuren dan over het trottoir, zoals iedereen hier. Daarover later nog meer.

Vandaag, zaterdag 23 februari, zijn we met het openbaar vervoer (een mix van trein en metro) naar Tokio geweest. We hadden onze fiets bij kantoor gezet en toen we naar het station liepen (rond 9 uur) stond er een gediciplineerde en vooral zeer lange rij voor de bioscoop.

Als je goed kijkt zie je dat de rij links van de trap nog helemaal tot aan de achterkant van het gebouw doorloopt.

Met enkele overstappen is dat soms ingewikkeld als er vrijwel alleen maar Japans te lezen valt (maar zoals gezegd: men is in het algemeen erg behulpzaam), kwamen we aan bij de Skytree Tower die pas 2 jaar oud is. Ruim 600 meter hoog en er zijn twee bezoekers-platforms op 350 en 450 meter. Als je aankomt bij de toren kun je niet meteen een kaartje kopen. Eerst moet je in de rij staan om een papier te krijgen waarop staat hoe laat je je echte ticket kunt kopen en als het zo laat is moet je opnieuw in de rij staan. Uiteindelijk viel het allemaal nog mee, met dank aan de collega's die voor ons in Tokio zijn geweest en die ons voor deze gang van zaken gewaarschuwd hadden. Op 350 meter hoogte was het uitzicht over Tokio prachtig, we zagen in de verte ook de kantoorflat van WNI. Nog hoger hoefde voor ons niet.( Voor het 450 moest je ook weer in een rij staan.)

Hier heel in de verte Chiba met het kantoor van WNI

Nadat we weer met beide benen op de grond stonden, zijn we naar Senso-ji, ook wel Asakusa  Kannon, gelopen. Nadat je onder de eerste poort van dit heiligdom door bent en voordat je bij de echte tempel en pagode en zo komt, loop je door een straat met alleen maar souvenierwinkeltjes en tentjes waar ze eten verkopen. In de gebouwen zelf, waar je sommige mensen ziet bidden, worden kaarsen aangestoken en ook wierook.

We verlieten Senso-ji via een zijpoort en kwamen terecht in een minder fraai buurtje met allemaal kleine bedrijfjes. We wilden even uitrusten en hadden trek in koffie. Tussen alle voor ons onleesbare reclames en aankondigen in, zagen we ineens ergens "coffee" staan. We waagden het erop en kwamen in een minuscuul cafe met minuscuul lage stoeltjes en tafeljes terecht. Een klein vrouwtje, duidelijk bejaard maar nog zeer kwiek, bediende ons. Verder zaten er nog wat mannen met gokformulieren of zo naar het paardrennen op TV te kijken. Even na ons kwam er een sjieke dame binnen die een zeer dure auto pal voor de deur had gezet. We hadden al snel door dat het de dochter van het eerder genoemde vrouwtje was. De dochter sprak een klein beetje engels en vertelde dat haar moeder al 81 jaar oud was en dat haar eigen dochter in Engeland studeerde. Op Ewouds vraag of ze ooit in the Netherlands was geweest zei ze eerst nee. Nadat ze haar smartphone had geraadpleegd vroeg ze of dat the Netherlands misschien hetzelfde was als Holland; dan was ze er toch geweest met haar dochter. De wc's die ik tot vanmiddag in Japan gezien had, staan bol van allerlei techniek zoals verwarmde bril, begeleiding van  geluid van een lopende kraan en allerlei schoonmakende stralen, maar de wc in dit cafe was zeer simpel (gelukkig ook wel schoon) een soort urinoir op een centimeter of 10 boven de grond. Leuk om ook deze kant van Japan te zien.