Afgelopen zondag

Wat een leuke reacties van jullie allemaal in Nederland. Dat geeft me extra energie om er weer een verhaaltje aan toe te voegen, over afgelopen zondag. Ewoud en ik vertrokken 's morgens per trein naar Tokio, net als zaterdag. Maar diit keer gingen we tot aan het hoofdstation, een enorm complex. Je doet er ongeveer een kwartier over voordat je van de ene naar de andere kant bent. Via de hoofdingang verlieten we het station en dan loop je zo richting de tuinen van het keizerlijk paleis. De tuinen zijn fraai met flink wat bomen die in de winter hun blad behouden. Van het paleis zelf zie je weinig. Op de eerste foto staat Ewoud de ingang filmen. Daaronder een foto genomen door een vriendelijke Amerikaanse, wij met zijn twee"en voor een bloeiende hamamelis. Toch een teken dat de lente eraan zit te komen, hoewel dat zondag niet te merken was. De zon scheen volop, de foto's zijn daardoor aan de lichte kant, maar er stond een stevige schrale wind. Op de derde foto het prille begin van de "cherry-blossom". Dat is zo ongeveer de meest feestelijke gebeurtenis van het jaar in Japan. Ons bedrijf Weathernews maakt er zelfs een aparte verwachting voor.

Het keizerlijk paleis wordt goed bewaakt, zie de stevige wachter hieronder. Voor het paleis is een enorm plein met veel asfalt en grind en ook stukken gazon waarop wat bomen staan. Je mag er wandelen, maar niet fietsen of rennen, zie onderstaande bord. Ik weet niet of het uit respect voor de keizer is, of vanwege de veiligheid, maar het komt nogal eigenaardig over.

De laatste foto's zijn van een andere keizerlijke tuin. Let op de manier hoe ze bomen onderstutten; ze zetten gewoon wat palen onder de takken. Ik heb het al op veel plaatsen gezien. Tot slot nog een bloesemfoto. Tegen de tijd dat we weer naar huis gaan, bloeit er ongetwijfeld veel meer.

De berg Fuji

Dit is een uitzicht als je op de 24ste verdieping van het kantoorgebouw van Weathernews in Chiba bent. Als je goed kijkt zie je in het midden van de foto "de berg van Japan, Fuji" liggen. Een mooie kegelvormige berg met een witte besneeuwde bovenkant, een slapende vulkaan. Hij ligt op ruim 110 kilometer ten zuidwesten van Chiba en is ruim 3700 meter hoog. Het is indrukwekkend om hem aan de horizon te zien. Hieronder nog wat foto's van de dag van onze aankomst. Ewoud en ik maakten toen op het einde van de middag nog een verkennend fietstochtje en troffen het aan de baai van Tokio: we konden er genieten van een schitterende zonsondergang. Met wat goede wil (helaas had ik de fotocamera niet bij me, alleen mijn mobieltje) kun je in de buurt van de zon ook Mount Fuji zien. 

Het kantoor van Weathernews staat in een grote nieuwe wijk van Chiba aan de baai van Tokio. Het stuk waarop de wijk is gebouwd, is opgespoten land. Er staan veel grote gebouwen en het stikt er van de restaurantjes en eettentjes waar alle werkers gaan lunchen. Op de bovenste foto zie je twee dezelfde kantoor-torens en in de linkertoren (met een of andere antenne erop en achter het wat lagere witte gebouw) heeft Weathernews een aantal verdiepingen. Op de 24ste, de hoogste, zetelt onze afdeling.

Dit is een ander kantoorgebouw vlakbij met een paar fraaie bomen op de voorgrond.

Alarm: aardbeving

Gisteren hebben Ewoud en ik onze eerste " serieuze" aardbeving meegemaakt. Vorige week was er al een kleine, van 3.6 of zo op de schaal van Richter. Je kon het wel voelen, maar aangezien we toen in het midden van onze door het werk georganiseerde welcome-party zaten in een restaurant, viel het toen niet zo op.

Gisteren was het niet te missen. We zaten achter ons bureau toen er ineens een hard alarm afging. De Japanse collega's keken behoorlijk geschrokken: als er zo'n alarm afgaat, kan er binnen 5 tot 10 seconden een zware aardbeving gevoeld worden. En inderdaad begon het gebouw na een paar seconden lichtjes te wiebelen. Het is een raar gevoel. Het alarm ging daarna nog een paar keer af voor naschokken, veel minder hard. In totaal voelde je wel een kwartier tot 20 minuten lang dat het gebouw niet helemaal stil stond. Ewoud en ik schrokken minder van het alarm dan de Japanse collega's; zij hebben er ervaring mee en weten wat voor consequenties het kan hebben, ook voor het werk. Want naar ik schat binnen een minuut riep een collega van de afdeling aardbeving en tsunami's door de weerkamer dat er geen tsunamiwaarschuwing gegeven hoeven te worden; als dat wel zo is, krijgt iedereen het ontzettend druk geloof ik.

Eerste week in Japan

Een week geleden stapten collega Ewoud en ik op Schiphol in het vliegtuig met eindbestemming Chiba(een voorstad van Tokio), Japan. Na een prima verlopen vlucht kwamen we op het eind van de morgen (zondag 17 februari) aan op Narita Airport waar we werden opgehaald door onze collega van MAN-courner WNI, Joschitake. Hij was vriendelijk en behulpzaam en dat blijken eigenlijk alle Japanners te zijn. Ook op het kantoor van WNI vooral veel aardige mensen waarvan een deel (wij ook ) in uniform loopt: wit overhemd en  stropdas/sjaaltje. Met een fiets van WNI gaan we van ons appartement naar kantoor en scheuren dan over het trottoir, zoals iedereen hier. Daarover later nog meer.

Vandaag, zaterdag 23 februari, zijn we met het openbaar vervoer (een mix van trein en metro) naar Tokio geweest. We hadden onze fiets bij kantoor gezet en toen we naar het station liepen (rond 9 uur) stond er een gediciplineerde en vooral zeer lange rij voor de bioscoop.

Als je goed kijkt zie je dat de rij links van de trap nog helemaal tot aan de achterkant van het gebouw doorloopt.

Met enkele overstappen is dat soms ingewikkeld als er vrijwel alleen maar Japans te lezen valt (maar zoals gezegd: men is in het algemeen erg behulpzaam), kwamen we aan bij de Skytree Tower die pas 2 jaar oud is. Ruim 600 meter hoog en er zijn twee bezoekers-platforms op 350 en 450 meter. Als je aankomt bij de toren kun je niet meteen een kaartje kopen. Eerst moet je in de rij staan om een papier te krijgen waarop staat hoe laat je je echte ticket kunt kopen en als het zo laat is moet je opnieuw in de rij staan. Uiteindelijk viel het allemaal nog mee, met dank aan de collega's die voor ons in Tokio zijn geweest en die ons voor deze gang van zaken gewaarschuwd hadden. Op 350 meter hoogte was het uitzicht over Tokio prachtig, we zagen in de verte ook de kantoorflat van WNI. Nog hoger hoefde voor ons niet.( Voor het 450 moest je ook weer in een rij staan.)

Hier heel in de verte Chiba met het kantoor van WNI

Nadat we weer met beide benen op de grond stonden, zijn we naar Senso-ji, ook wel Asakusa  Kannon, gelopen. Nadat je onder de eerste poort van dit heiligdom door bent en voordat je bij de echte tempel en pagode en zo komt, loop je door een straat met alleen maar souvenierwinkeltjes en tentjes waar ze eten verkopen. In de gebouwen zelf, waar je sommige mensen ziet bidden, worden kaarsen aangestoken en ook wierook.

We verlieten Senso-ji via een zijpoort en kwamen terecht in een minder fraai buurtje met allemaal kleine bedrijfjes. We wilden even uitrusten en hadden trek in koffie. Tussen alle voor ons onleesbare reclames en aankondigen in, zagen we ineens ergens "coffee" staan. We waagden het erop en kwamen in een minuscuul cafe met minuscuul lage stoeltjes en tafeljes terecht. Een klein vrouwtje, duidelijk bejaard maar nog zeer kwiek, bediende ons. Verder zaten er nog wat mannen met gokformulieren of zo naar het paardrennen op TV te kijken. Even na ons kwam er een sjieke dame binnen die een zeer dure auto pal voor de deur had gezet. We hadden al snel door dat het de dochter van het eerder genoemde vrouwtje was. De dochter sprak een klein beetje engels en vertelde dat haar moeder al 81 jaar oud was en dat haar eigen dochter in Engeland studeerde. Op Ewouds vraag of ze ooit in the Netherlands was geweest zei ze eerst nee. Nadat ze haar smartphone had geraadpleegd vroeg ze of dat the Netherlands misschien hetzelfde was als Holland; dan was ze er toch geweest met haar dochter. De wc's die ik tot vanmiddag in Japan gezien had, staan bol van allerlei techniek zoals verwarmde bril, begeleiding van  geluid van een lopende kraan en allerlei schoonmakende stralen, maar de wc in dit cafe was zeer simpel (gelukkig ook wel schoon) een soort urinoir op een centimeter of 10 boven de grond. Leuk om ook deze kant van Japan te zien.